ADHD شایع ترین اختلال رفتاری تشخیص داده شده در دوران کودکی است. یک متخصص اطفال، روانپزشک کودک، یا یک متخصص بهداشت روان واجد شرایط معمولا ADHD را در کودکان شناسایی می کند. تاریخچه دقیق رفتار کودک توسط والدین و معلمان، مشاهدات رفتار کودک، و آزمایش روانی آموزشی به تشخیص ADHD کمک می کند. از آنجایی که ADHD گروهی از علائم است، تشخیص به ارزیابی نتایج از چندین منبع مختلف، از جمله تست های فیزیکی، عصبی و روانی بستگی دارد. برخی از آزمون‌ها ممکن است برای رد سایر شرایط مورد استفاده قرار گیرند و برخی ممکن است برای آزمایش هوش و مجموعه‌های مهارتی خاص مورد استفاده قرار گیرند. برای اطلاعات بیشتر با پزشک کودک خود مشورت کنید.

درمان اختلال نقص توجه/بیش فعالی

درمان خاص برای اختلال کمبود توجه/بیش فعالی توسط پزشک کودک شما بر اساس موارد زیر تعیین می شود:

• سن، سلامت کلی و سابقه پزشکی کودک شما

• وسعت علائم کودک شما

• تحمل فرزند شما برای داروها یا درمان های خاص

• انتظارات برای سیر شرایط

• نظر یا ترجیح شما

اجزای اصلی درمان برای کودکان مبتلا به ADHD شامل حمایت والدین و آموزش در مورد آموزش رفتاری، قرار دادن مناسب در مدرسه و دارو است. درمان با یک محرک روانی در اکثر کودکان مبتلا به ADHD بسیار موثر است.

درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• داروهای محرک روانی  این داروها به دلیل توانایی آنها در تعادل مواد شیمیایی در مغز استفاده می شود که کودک را از حفظ توجه و کنترل تکانه ها منع می کند. آنها به "تحریک" یا کمک به مغز برای تمرکز کمک می کنند و ممکن است برای کاهش ویژگی های اصلی ADHD استفاده شوند.
  داروهایی که معمولا برای درمان ADHD استفاده می شوند شامل موارد زیر است:

  • متیل فنیدات (ریتالین، متادیت، کنسرتا، متیلین)

  • دکستروآمفتامین (دکسدرین، دکستروستات)

  • مخلوطی از نمک های آمفتامین (آدرال)

  • اتوموکستین (Strattera). یک داروی غیر محرک SNRI (مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین نوراپی نفرین) با مزایایی برای علائم خلقی مرتبط. 

  • لیسدگزامفتامین (ویوانس)

  محرک های روانی از دهه 1930 برای درمان اختلالات رفتاری دوران کودکی مورد استفاده قرار گرفتند و به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفتند. محرک های سنتی رهش فوری به سرعت در بدن اثر می کنند، 1 تا 4 ساعت کار می کنند و سپس از بدن دفع می شوند. بسیاری از داروهای محرک طولانی اثر نیز در دسترس هستند که 8 تا 9 ساعت دوام دارند و به 1 دوز روزانه نیاز دارند. دوزهای داروهای محرک باید متناسب با برنامه مدرسه کودک تنظیم شود تا به کودک کمک کند برای مدت طولانی تری توجه کند و عملکرد کلاس را بهبود بخشد. عوارض جانبی رایج محرک ها ممکن است شامل موارد زیر باشد، اما محدود به آنها نیست:

  • بیخوابی

  • کاهش اشتها

  • دل درد

  • سردرد

  • بی قراری

  • فعال سازی برگشتی (هنگامی که اثر محرک از بین می رود، رفتارهای بیش فعال و تکانشی ممکن است برای مدت کوتاهی افزایش یابد)